BeGottEN (1990)

 Plot: Ο Θεός αυτοκτονεί με ένα ξυράφι. Μετά τον θάνατο του αναπηδά απο το κορμί του η μητέρα - φύση η οποία στην πορεία πλανιέται σε μια ψυχρή και άγονη πλάση. Ο γιός της γής πιάνεται αιχμάλωτος απο μια ομάδα απρόσωπων καννιβάλων.

Dir / E. Elias Merhige 

Act / Brian Salzberg, Donna Dempsey 

Καταπιαστήκαμε με κατασκευασμένα δειλινά και ήλιους νέον

Μα είναι η ζωή που φεύγει κι η ζωή που αχνοφέγγει σε ήχους και φώτα σχεδόν μυσταγωγικά

Κι εμείς να ψάχνουμε τη μουσική σε όργανα.

Να αποζητούμε την αλήθεια της ύπαρξης μακριά από την ίδια της την μήτρα.

Την μήτρα που βιάζουμε σχεδόν μηχανικά….

Κι είναι ο θεός που πέθανε και μας άφησε μονάχους, δίπλα σε κορμούς ελάτων και τη μυρωδιά του θυμαριού.

Ο ουρανός με χίλιες μορφές κι ακόμα τόσες….

Η ζώσα φύση, που τρώει τη σάρκα της.

Ανατολή και δύση.

Αναπνοή και δύση.

Αναπνοή…και δύση….

Μια στάλα συγκίνησης και το γαμώτο πως γνωρίζουμε πως υπάρχει εκεί μακριά, από τις λάμπες φθορίου και τα τρεμοπαίγματα της τηλεόρασης.

Κι αν κάτι τρομάζει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταστροφική μανία του είδους μας και η σχεδόν εμμονική του κλίση προς την κυριαρχία.

"...Το σώμα είναι η Ήττα των ονείρων

σαν κείται μακρύ κι αδειανό

- να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ -

με τις αναιμικές τριχίτσες του

ανέραστο απ’ το χρόνο

βογκάει, πλήγεται

μισεί την κίνησή του

ξεθωριάζει σταθερά

το αρχικό του μαύρο

ξυπνώντας ζεύεται την τσάντα

από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά

ώρες μέσα στη σκόνη..."

 (Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ)

PieRRot Le Fou

PiSmA mYOrTVOgO cHeLoVekA (1986)

Plot: Ο Κόσμος μετά απο μια πυρηνική καταστροφή. Ένας κόσμος βγαλμένος απο σελίδες της Αποκάλυψης. Αχνό φως φωτίζει ένα σκηνικό απόλυτης καταστροφής. Οι άνθρωποι που επιζούν, βρίσκονται προστατευμένοι σε υγρά υπόγεια καταφύγια ενώ πάνω απο τα κεφάλια τους, ουρλιάζει ένας πυρηνικός χειμώνας. Μέσα στο απόλυτο έρεβος η δίψα για επιβίωση και η παγκόσμια ανθρώπινη ψυχή αναζητά την ελπίδα να συνεχίσει...

A.K.A. / Dead Man's Letters

Country / USSR

Dir. / Konstantin Lopushanskiy 

Act. / Rolan Bykov, Iosif Ryklin, Victor Mikhaylov 

Άνθρωποι ποντίκια. Ένα είδος που εξαλείφει τον ίδιο του τον εαυτό. Ο εφιάλτης της πυρηνικής καταστροφής πραγματοποιείται και αυτό που προκαλεί δεν είναι μονάχα ένας οικολογικός αρμαγεδδώνας, αλλά και μια μαχαιριά στο ίδιο το ανθρώπινο είδος.

Είμαστε δεμένοι στις σιδηροδρομικές γραμμές αναμένοντας το τρένο που οδηγά ο ίδιος μας ο εαυτός.

Ο πόνος είναι πιο οξύς όταν προέρχεται από το χέρι μας.

Όλα αυτά στα οποία δομήθηκε η ηθική του ανθρωπίνου είδους θα πρέπει να καταστραφούν.

Ο χρόνος μηδενίζεται.

Ένας νέος κύκλος αρχίζει να σχεδιάζεται, μόνο που τα μολύβια είναι ίδια.

Η μήπως όχι;

Κανείς δεν ξέρει.

Υπάρχει μια αχτίδα φωτός, μια λάμψη που αχνοφαίνεται στο απόλυτο έρεβος.

«Έχω γίνει ο θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων».

Μετά - αποκαλυπτικός ζόφος.

Μια προσπάθεια γαλούχησης της ανθρώπινης νόησης.

Κι εκείνος ακόμη να αναρωτιέται γιατί η πρόοδος μοιάζει τόσο πολύ με την καταστροφή.

Την καταστροφή…

Την καταστροφή.

Καταστρεφόμαστε μα δεν αποστρεφόμαστε τα φονικά όπλα που εμείς δημιουργήσαμε.

Μια δικλείδα ασφαλείας, ένας σπάγκος δεμένος στη σκανδάλη μιας σκουριασμένης καραμπίνας που μας σημαδεύει…

Και οι σκιές, οι σκιές…..

PieRRot Le Fou

CaPTaiN AmeRiCa : ThE WiNteR SoLdiER (2014)

Plot: Ο Steve Rogers δυσκολεύεται να συνηθίσει το ρόλο του στον σύγχρονο κόσμο και μπαίνει στη μάχη με μια καινούρια απειλή από τον παρελθοντικό κόσμο : Τον Σοβιετικό πράκτορα γνωστό με την ονομασία ο Στρατιώτης του Χειμώνα.

A.K.A. / Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα

Dir / Anthony Russo & Joe Russo

Act / Chris Evans, Samuel L. Jackson, Scarlett Johansson

Μπερδεμένοι καιροί για το σινεμά. Κάθε χρόνο έχουμε Franchise τριλογίες, πενταλογίες, ταινίες που συγκοινωνούν και αλληλοσυμπληρώνονται. Χρόνο με το χρόνο εδραιώνεται η λογική ότι κινηματογράφος πλέον στα μάτια της αμερικάνικης μεγάλο-βιομηχανίας έχει σαν στόχο τους (όχι και τόσο) ανήσυχους νέους. Όλες οι ταινίες πλέον ελέγχονται εξονυχιστικά και το studio για να εγκρίνει τη διανομή  υπάρχουν κανόνες. Απαγορεύεται το κάπνισμα, η γλώσσα είναι προσεγμένη και η βία έχει μια πολλή συγκεκριμένη αισθητική.

Όλα Politically Correct να μην προσβληθεί κανείς και ο δημιουργός σκηνοθέτης στο ρόλο μαέστρου να κουμαντάρει σωστά μια παραγωγή της τάξεως των 200.000.000$ και πάνω. Δεν μπορείς, βέβαια, να αδικήσεις τα studio που πληρώνουν έναν εθνικό προϋπολογισμό για μια ταινία και θέλουν να είναι σίγουροι για το κέρδος τους. Το βάρος πέφτει στο κοινό.

Και πριν κάποιος κατηγορήσει τη νέα γενιά που επιλέγει και κατακλύζει τα multiplex σαν πρόβατα, μην ξεχάσουμε ότι οι ενήλικες έχουν βιδωθεί στις πολυθρόνες τους περιμένοντας το Game Of Thrones.Το κέρδος που πηγάζει από το ενδιαφέρον του κοινού είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας.  Όταν ο κόσμος, πραγματικά, δεν έδινε δεκάρα για φανταχτερούς υπερήρωες, έβγαζαν σε βίντεο μπαρμπάδες ντυμένους με πολύχρωμες μάλλινες φορεσιές ή body painted,με περούκες, να χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια (Batman εξαιρουμένου).

«Παιδικές» ταινίες λοιπόν και ήρωες από κόμικ είναι η σύγχρονη φρενίτιδα. Ο παραγωγός μιας ταινίας δεν έχει να προσέξει μόνο τα παιδία και πως  θα καταλάβουν τη ταινία,  έχει και τους ενήλικες που χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που απλά θα πάνε να δουν μια ταινία, να περάσουν 2 ώρες ευχάριστα και αυτούς που έχουν φάει τα κόμικ με το κουτάλι και έχουν απαιτήσεις οι ήρωες τους να έχουν συνέπεια με το πρωταρχικό υλικό. Χάος……

Σε γενικές γραμμές ένας απλός θεατής δύσκολα να δυσαρεστηθεί με αυτές τις ταινίες, αν ο σκοπός του είναι ποπ κορν, κοκα κολα και τα μυαλά στα κάγκελα, κάτι το οποίο είναι απόλυτα θεμιτό και αναγκαίο (η ανέκαθεν λογική του blockbuster). Κάποιες ταινίες καταφέρνουν να ξεπεράσουν προσδοκίες (Watchmen) κάποιες δημιουργούν στερεότυπα “ενήλικων” κόμικ (Batman) κάποιες χωρίς να είναι “σκοτεινές”, με την αφέλεια τους γοητεύουν τους πάντες (αυτό έχει να κάνει πιο πολύ με τις ταινίες της Marvel).

Κάπου εδώ μπαίνει και ο καπετάν Αμερικάνος. Η πρώτη μεταφορά του χαρακτήρα αυτού (όχι δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για τις προηγούμενες προσπάθειες των αρχών του ‘90) μπορείς να πεις ότι έπιασε τον πιο παρδαλό από τους παρδαλούς ήρωες και έδωσε μια σοβαρή νότα, χωρίς να ξεφεύγει και να γίνεται μπασταρδάκι του Christopher Nolan (Dark Knight), στρώνοντας το χαλί να μπει και αυτός στο πάνθεον των ηρώων των Avengers.

 Η δεύτερη προχωράει ένα βήμα μπροστά. Στοιχεία espionage και πνεύμα περιπετειών άλλης εποχής μπαίνουν στο παιχνίδι. Ένα τόνο κάτω τα CGI εφέ (τηρουμένων των αναλογιών), περισσότερα πρακτικά εφέ και ένας ήρωας από άλλη εποχή να προσπαθεί να επιβάλει την ασπρόμαυρη λογική του μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο αμφιλεγόμενους, γκρίζους ηθικά, χαρακτήρες. Ο καπεταναίος μας δεν έχει εσωτερικές συγκρούσεις αλλά δεν είναι και άτρωτος. Είναι σχεδόν ανανεωτικό να βλέπεις μια πλοκή παλαιάς κοπής όπου επιτέλους παρακάμπτεται τα στερεοτυπικό, πλέον, «ο χειρότερος εχθρός είναι ο εαυτός». Κερασάκι στη τούρτα ο Ρομπερτ Ρεντφορντ, με την παρουσία, του να δίνει τις ευλογίες του στη σημερινή γενιά, σε μια ταινία που θέλει να σεβαστεί το παρελθόν αλλά και να πατήσει και στο σήμερα και που σίγουρα θα αφήσει το στίγμα της.

3.0 / 5.0

MaNNi

INVITATION TO THE BLUES / TOM WAITS

Με αφορμή ένα τραγούδι του Waits...απλά έτσι χωρίς
πολλά λόγια....μόνο εικόνες και στίχοι

Pfeiffer / Pacino - Frankie & Johnny (1991)

Well she's up 
against the register 
with an apron 
and a spatula
yesterday's deliveries, 
tickets for 
the bachelors 

Moreau - La Notte (1961)

She's a moving violation 
from her conk down to her shoes 

Karina - Le Petit Soldat (1963)

well, it's just an invitation to the blues 





            And you feel just like Cagney
                          She looks like Rita Hayworth
                                       At the counter of the Schawb's drugstore 

Hayworth / Cagney - The Strawberry Blonde (1941)

Dequenne - Rosetta (1999)

You wonder if she might be single

She's a loner and likes to mingle
Got to be patient,
try and pick up a clue

Rourke - Barfly (1987)

She said: "How you gonna like 'em, 

over medium or scrambled"?
You say: "Anyway's the only way, 
be careful not to gamble"

`

Hirsch - Into the Wild (2007)

On a guy with a suitcase 
and a ticket getting out of here

In a tired bus station in an old pair of shoes

Andersson / Ekborg - Sommaren Med Monika (1953)

This ain't nothing but

an invitation to the blues 

But you can't take your eyes off her

get another cup of java

 It's just the way she pours it for you,

  joking with the customers 

Ganz / Dommartin - Der Himmel uber Berlin (1987)

Bogart - Casablanca

Mercy mercy mr. Percy,
there ain't nothing 
back in Jersey 
But a broken - down jalopy 
of a man i left behind 

Chaplin - City Lights (1931)

                        And the dream 
that i was chasing

McGann / Grant - Withnail & I (1987)

And the battle with the booze  






And an open invitation to the blues 

Blanchett - Coffee and Cigarettes (2003)

Hepburn - Breakfast at Tiffany's (1961)

  But she used to have 
   her sugar daddy
And a candy-apple caddy
             And bank account 
    and everything, 
             accustomed 
                   to the finer things

Caine - Alfie (1966) 

Ronet / Moreau - Le Feu Follet (1963)

He probably left her for a socialite
and he didn't love her 'cept at night

And then he's drunk and 

             never even told her 

                               that he cared  

                                                         

Williams / Gosling - Blue Valentine (2010)

  So they took the registration
  and the car keys and her shoes,
                                               

Delpy / Hawke - Before Sunrise (1995)

and left her with 

                       an invitation 

to the blues

Laurie / Newman - The Hustler (1961)

Cause there's a continental Trailways

Leaving local bus tonight, good evening

You can have my seat, I'm sticking round here for a while 

Get me a room at the squire
The filling station's hiring

Portman - Closer (2004) 

 And i can eat here every night,

Murray - Lost in Translation (2003)

what the hell do i got to lose

Jovovich / Davis - The Million Dollar Hotel (2000)

Got a crazy sensation,
go or stay, now i gotta choose 

And i'll accept your invitation
to the blues...  

Keaton / Allen - Manhattan (1979)

PieRRot Le Fou

IkARiE XB-1 (1963)

Plot: 2163. Το διαστημόπλοιο "Ikarie XB-1" ξεκινά για ένα μακρινό ταξίδι μέχρι το τέρμα του γαλαξία στην αναζήτηση ζωής στους πλανήτες του Α' του Κενταύρου.

A.K.A. / Voyage to the End of the Universe (Eng)

Dir / Jindrich Polak

Act / Zdenek Stepanek, Frantisek Smolik, Dana Medricka 

Μια δεκαετία μετά τον θάνατο του πατερούλη Στάλιν και λίγο πριν τις μεταρρυθμίσεις του "αιρετικού" Ντούμπτσεκ, η Τσεχοσλοβακία βρισκόταν σε μια περίεργη περίοδο ημί-λιπόθυμης κατάστασης που ομοίαζε με REM. 

Στην Πράγα νέοι άνθρωποι διαδήλωναν (έστω και μεμονωμένα) κατά του συμφώνου της Βαρσοβίας και της αλυσοδεμένης πατρίδας τους, ενώ συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως οι Κούντερα και Κόχουτ οργανώνονταν για ένα πιο φιλελεύθερο κράτος.

Ο ψόφος του μουστακαλή από τη Γεωργία είχε σίγουρα αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα μεταξύ των οποίων και ένα πιο ανθρώπινο καθεστώς για τα επτά γατιά της USSR.

Σε αυτή την περίοδο ένας πρωτοπόρος σκηνοθέτης ονόματι Jindrish Polak αποφασίζει να γυρίσει μια Sci-Fi ταινία με τη δράση να εκτιλύσεται πάνω σε ένα διαστημόπλοιο που κατευθύνεται προς τον αστερισμό Α' κενταύρου στην αναζήτηση ζωής εν έτει 2163.

Τι το ιδιαίτερο όμως έχει ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας από τα βάθη του πρώην ανατολικού μπλοκ της δεκαετίας του '60;

Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτό.

Το "Ikarie XB-1" είναι έτη φωτός μπροστά από τις αναλόγου concept ταινίες της δύσης.

Τα ειδικά εφέ είναι εξαιρετικά για την εποχή και δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι πρόκειται για την πρώτη μεγάλη και γριά πουτάνα των sci-fi φιλμ με φόντο το απέραντο σύμπαν όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.

Οι ομοιότητες με το "2001" του Kubrick είναι αρκετές και δεν μπορείς να τις προσπεράσεις έτσι απλά. 

Λέγεται ότι ο Kub επηρεάστηκε αρκετά από το φιλμ του Polak το οποίο και ήταν ένα από αυτά που έδωσε ιδιαίτερα βαρύτητα στην περίοδο που έχτιζε το δικό του διαστημικό σύμπαν.

Ο Danny Boyle έχει πάρει και σημεία από την πλοκή για το δικό του Sunshine. 

Όπως και να έχει το "Ikarie XB-1" αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς για τα φιλμ του είδους και σίγουρα θα πρέπει να το παρακολουθήσει όποιος θέλει να λέγεται Sci-fi freak με την σάπια έννοια του χαρακτηρισμού.

3.0/5.0

PieRRot Le Fou

AgaTha eT LeS LecTuReS iLLiMiTeeS (1981)

Plot: Δύο χαρακτήρες, δύο φωνές που ακούγονται να μιλούν για τον έρωτα και τη ζωή με τις εικόνες της θάλασσας σε πρώτο ρόλο.

Dir / Marguerite Duras

Act / Bulle Ogier, Yann Andrea

"Ήσουν πραγματικά αθώα,

και τόσο νέα ακόμη,

με μηδενική γνώση του μεγέθους της γλυκύτητας σου και της δύναμης του κορμιού σου.

Ήσουν όμορφη, το έλεγαν όλοι

και διάβαζες Μπαλζάκ.

Ήσουν η πιο λαμπερή παρουσία στην ακτή.

Κι όμως γνώριζες τόσα λίγα για αυτή σου την λάμψη όσα μπορεί να καταλάβει ένα παιδί για την τρέλα του.

Ναι, ο καιρός είναι εξαιρετικά απαλός αν αναλογιστούμε ότι έρχεται ο χειμώνας και ακόμη πως ο έρωτας μας ετοιμάζεται να επιβιβαστεί για να ταξιδέψει.

Ένα ταξίδι τόσο επίπονο που μπορεί να τον σκοτώσει"

(Brahms - Waltz in A-flat Major op. 39 No.15)

Η φωνή της Agatha:

"...Σου ζήτησα να παίξεις εσύ στο πιάνο το Waltz του Brahms.

Ξεκίνησες να παίζεις.

Ήμουν μέσα σε ένα μεγάλο ατελιέ κοιτάζοντας το ποτάμι, ακούγοντας τα δάχτυλα σου να δημιουργούν αυτή τη μουσική, την οποία τα δάχτυλα μου, εγώ, δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω.

Κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέπτη  ακούγοντας τον αδελφό μου να παίζει για εμένα.

Μόνοι στον κόσμο.

Κι έτσι απέθεσα σε αυτόν όλη τη μουσική...για πάντα.

Έπιασα τον εαυτό μου να συναρπάζεται στην ευτυχία πως του έμοιαζα όπως συνέβαινε με τις ζωές μας κι όπως ακριβώς με εκείνο το ποτάμι που συνέχιζε να ρέει. 

Μαζί εκεί στον καθρέπτη...."

4.1/5.0

PieRRot Le Fou

12 (2007)

Plot: 12 Ένορκοι καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού Τσετσένου ο οποίος κατηγορείται για το φόνο του θετού πατέρα του.

Dir / Nikita Mikhalkov

Act / Sergey Makovetskiy, Sergey Garmash, Apti Magamaev, Roman Madyanov

Είναι πολλές φορές που θεοποιούμε οτιδήποτε κλασσικό, ίσως γιατί δεν έχουμε τα αρχίδια να το αρνηθούμε. 

Είναι σαν να αρνείσαι τις ρίζες σου κι έτσι συνεχίζεις να πίνεις το γαλατάκι σου, με τη μαμά να σου χαϊδεύει την καράφλα..

Το "12 Angry Men" του Sidney Lumet είναι γαμάτο φιλμ για το είδος του.

Μόνο η βασική του ιδέα τα σπάει και μοιάζει με θεατρικό παιχνίδι σε ένα δωμάτιο, στηριγμένο στην ανθρώπινη σκέψη.

Γιατί λοιπόν τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί θα σχολιάσω μια ταινία που είδα μόλις πριν από λίγα λεπτά και ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος remake στο έργο του Lumet.

Μιλάω για το "12" του Ρώσου Nikita Mikhalkov. 

Ρε μαλάκα αυτή η ταινία μου γάμησε τα μυαλά.

Όταν ξεκίνησε με ξένισε το γεγονός πως πρόκειται το ίδιο βασικό concept με το "12 Angry Men", όσο προχωρούσε το story όμως τα πράγματα γινόντουσαν ξεκάθαρα.

Ο Mikhalkov δεν είχε σκοπό να κάνει μια απλή ταινία με εξυπνακισμούς που να καταλήγει στο να σε πιάσει εξ απίνης και με το πουλί στο χέρι μπροστά από μια φώτο ενός γυμνού παπά στα τέσσερα, αλλά να φύγει πέρα από τις δικαστικές αίθουσες και τις πίπες για να μιλήσει για την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Η αέναη μάχη του ελέους με το νόμο, της θεωρίας με την πράξη και τέλος πάντων να δείξει και να αποδείξει ότι οι μπαρούφες που λένε οι περισσότεροι από εμάς, λες και έχουμε μέσα μας μια δεύτερη Ζαν ντ' Αρκ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σπυράκι εφηβείας που δεν λέει να σπάσει.

Πόσο εύκολα φιλοσοφούμε πάνω στην ύπαρξη και τις αδικίες και πόσο δύσκολα αντιστεκόμαστε.

Σκατά.

Ο Mikhalkov δεν δείχνει έλεος.

Εκτός αυτών έχει πανέξυπνες σκηνές παρότι το μεγαλύτερο μέρος των 159 λεπτών της διάρκειας του διαδραματίζονται σε μια σχολική αίθουσα γυμναστικής.

Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο αποφάσισα να γράψω για αυτή την ταινία είναι οι Αμερικάνοι κριτικοί κινηματογράφου.

Καλά τα λέω εγώ ότι η πρόταση "Αμερικάνος κριτικός κινηματογράφου" μοιάζει με το "Κοπρολάγνος γευσιγνώστης κρασιών Βουργουνδίας"...

Οι περισσότεροι εξ αυτών θάβουν το έργο του Mikhalkov με φανφάρες του στιλ:

"Τι πραγματικά δικάζεται σε αυτή την περίπτωση; Μόνο η Ρούσικη ψυχή." (Ty Burr-Boston Globe).

"Όσο άσχημα και να πάνε τα πράγματα μπορείς πάντα να είσαι ευγνώμων για το εξής: Δεν βρίσκεσαι κατηγορούμενος στη Ρωσία" (Mick LaSalle-San Francisko Chronicle).

Έχω να πω στους Ty (Τι σκατό όνομα είναι αυτό;) και Mick το εξής: Η Γερτρούδη Μακντόναλντ γαμιόταν καλοκαίρι στην καλύβα του Μπιλ στο Σινσινάτι ενώ οι πυγολαμπίδες της φώτιζαν σαν λυχνάρι την κυτταρίτιδα στον κώλο...

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Πάμε παρακάτω.

Η μαλακία λοιπόν που δέρνει τους U.S. citizens δεν είναι ότι δεν γουστάρουν την ταινία, είναι ότι they don't get a Christ σχετικά με το Underneath the plot.

Ελπίζω αν οι δύο παπάρες τύχει ποτέ να δουν το Blog να καταλάβουν τα Εγγλέζικα που γράφω.

Για να καταλήξω...

Θεωρώ το "12" ένα φιλμ αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον της ίδιας βαρύτητας με το "12 Angry Men" του Lumet.

Α και ναι..."KISS MY ASS"
That's all folks...

4.0 / 5.0

Alternative Soundtrack: Arkona / Ot Serdtsa K Nebu

PieRRot Le Fou