La GrANdE bELLeZzA (2013)

Plot: Ο Jep Gambardella έχει παρασυρθεί από την έντονη νυχτερινή ζωή της Ρώμης για δεκαετίες αλλά με αφορμή τα 65α γενέθλια του σε συνδυασμό με ένα σοκαριστικό νέο από το παρελθόν αφήνει στην άκρη τα club και τα πάρτι για να αναζητήσει την τέλεια ομορφιά.


Α.Κ.Α / The Great Beauty (Eng), Η Τέλεια Ομορφιά (Gre)
Dir / Paolo Sorrentino
Act / Tony Servillo, Sabrina Ferilli, Carlo Verdone, Galatea Ranzi, Carlo Buccirosso

Πέρασε πάνω από μήνας από την τελευταία φορά που έγραψα για το blog.

Δε γαμιέται.

 Έτυχαν πολλά πράγματα μαζί.

Πίπες ήταν και πέρασαν που λέει και ο απλός λαός.

Δεν είναι ότι δεν έβλεπα, ταινίες.

Το κάθε άλλο.

Απλά η ιδέα να πιάσω μολύβι και χαρτί μου γύριζε τα συκώτια.

Πρέπει να ξεσκίστηκα στις ταινίες αυτό το διάστημα και συνεχίζω να ξεσκίζομαι ασύστολα.

Ένα εργάκι όμως μου μπήχτηκε σαν παλούκι….στην καρδιά (Πως τα απλώνω έτσι ο πούστης)

Μιλάω για το «La Grande Bellezza» του Sorrentino.

Με διαφορά ότι καλύτερο έχω δει τα τελευταία τρία χρόνια. 
Με αυτό το φιλμ ο Sorrentino πήρε μαζί του στη γείτονα Ιταλία το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το 2014 αν και λίγη σημασία έχει ποιόν βραβεύει η Αμερικάνικη Ακαδημία.

Είχα σκοπό να το τσεκάρω καιρό πριν, όπως και το άλλο του φιλμ το “Il Divo” το οποίο και τον έκανε γνωστό τον ψυχάκια τον Ιταλό στο κοινό της μεγάλης γαλάζιας σφαίρας αλλά δεν είχε τύχει.

Το είδα λοιπόν προς τα τέλη Αυγούστου σε ένα μικρό σινεμαδάκι που συχνάζω τα καλοκαίρια μαζί με τους υπόλοιπους κουλτουριάρηδες της κάστας μου.

Ας πάμε όμως στο ψητό.

Βασικός ήρωας της τέλειας ομορφιάς είναι ένας πορνόγερος ονόματι Jep Gambardella (Tony Servillo) ο οποίος μετά τη συμπλήρωση των 65 χρόνων του, επαναορίζει τη θεώρηση του πάνω στην ύπαρξη.

Αφού έχει γαμήσει ότι κινείται στη γενέτειρα του αιώνια πόλη της Ρώμης, και με το πουλί του πλέον να «τιτιβίζει» μόνο σε γιορτές και πανηγύρια το γυρνάει στη φιλοσοφία μπας και βρει νόημα πίσω από το κοινωνικό παραβάν που τον περιβάλλει. 

Το αλκοολίκι, αλκοολίκι, το μουνί, μουνί αλλά το φέρετρο που ήδη αρχίζει και αχνοφαίνεται περιμένοντας τον στην άκρη της προβλήτας σφυρίζοντας τρίλιες του Μπαχ δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες ώστε να τον αναγκάσει να επαναπροσδιορίσει το στίγμα του, πίνοντας Martini με φόντο το Κολοσσαίο.

Ο περίγυρος του αποτελείται από κοσμικά πρόσωπα με ημί-κατεστραμμένη προσωπική ζωή, βουτηγμένα στο botox και τις ενοχές τα οποία σηκώνουν τον δικό τους χρυσό σταυρό και συνειδητοποιούν έστω και αργά πως η τέχνη, η οικογένεια και ο έρωτας στα οποία πίστευαν δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένας συνδυασμός  φαρμακευτικής αγωγής και φαινομένου placebo που τους ποτίζει ο θεός ώστε να απαλύνει τα συμπτώματα της διπολικής διαταραχής και της δυσθυμίας που τους κοπανάνε με άπερκατ και δεξιά κροσέ επί καθημερινής βάσεως.

Ο Sorrentino ακολουθεί το γέρο ήρωα του σε όλη την ταινία να περιφέρεται σαν μάρτυρας του Ιεχωβα στη Ρώμη σε αναζήτηση ενός σκοπού, με φόντο τις ζωές των ανθρώπων της.

Γενικά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει όλα τα φόντα να καταλήξει στο τέλος της ζωής του σε ψυχιατρικό άσυλο, φορώντας άσπρη φόρμα με ροζ πουά στα μανίκια.

Η φυσιογνωμική του ανάλυση προδίδει άνθρωπο με έφεση στον αυνανισμό και αγάπη προς τα μεγάλα λούτρινα αρκουδάκια.

Τεχνικά απίστευτος, με χορογραφημένες σχεδόν όλες τις σκηνές του, ολίγον εστέτ με τάσεις αυτοπροβολής αλλά η σκοτεινή του πλευρά και η φιλοσόφηση του για τη ζωή δεν μας αφήνει άλλα περιθώρια παρά να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο δημιουργό.

Ο Sorrentino δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας γλυκύτατος μηδενιστής αν και χωρίς να έχει το σθένος να αφεθεί δίχως ελπίδα στη μέση του ωκεανού όπως συμβαίνει λόγου χάρη με τον γιο, της φίλης του Gambardella ο οποίος παίρνοντας στα σοβαρά ψωλοβρόντηδες όπως ο Μπαζάροφ του Turgeniev, αυτοκτονεί κόβοντας κάθε νήμα που τον ενώνει έστω με μια επίπλαστη νοηματοδότηση του κοσμικού μπάχαλου που μας περιβάλλει.

Ο νιχιλισμός του Sorrentino έχει μεν μαύρο καμβά, ωστόσο θεωρεί πως η τέλεια ομορφιά, μπορεί να αναζητηθεί και να βρεθεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σε αντίθεση με αυτοκτονικούς τύπους όπως ο Nietzche ο οποίος μας είχε γαμήσει το παιδικό μας παιχνίδι και την ανεμελιά της νιότης με τις μανιοκαταθλιπτικές του πίπες.

Με λίγα λόγια η ζωή σύμφωνα με τον Sorre δεν φαίνεται να έχει απολύτως κανένα νόημα η για να τεθεί σε πιο στέρεες βάσεις η πρόταση, θα λέγαμε πως η ύπαρξη δεν φαίνεται να διαθέτει ένα κοινό νόημα αλλά άπειρα νοήματα απολύτως προσωπικά και ανάλογα με την κρίση και τις κεραίες του καθενός.

Η στιγμή της ενόρασης του Gambardella έπειτα από την οποία αρχίζει να αποδέχεται το μάταιο της αναζήτησης σκάει σαν σαπουνόφουσκα από βρωμόνερα στην πουδραρισμένη του μούρη ξυπνώντας τον από τον λήθαργο.

Έτσι δίχως ενοχές πλέον συνεχίζει την κοσμική του ζωούλα αποφασίζοντας παράλληλα να συγγράψει το αναθεματισμένο εκείνο δεύτερο βιβλίο του με το οποίο μας τα έκανε τούμπανο για κάνα δίωρο.

Παράλληλα η 100χρονη παρθένα καλόγρια (Νυχτερίδες κι αράχνες) που είναι η μοναδική που φαίνεται συνειδητοποιημένη παρά το κουρκούτιασμα των εγκεφαλικών κυττάρων της ανεβαίνει μπουσουλώντας μια τεράστια σκάλα για να αποδείξει στον Jesus και τον πατέρα του πως έχει τα απαραίτητα προσόντα για να προσληφθεί στον παράδεισο ως η σφουγγαρίστρα του Άγιου Πέτρου.

Ο Καρδινάλιος που όπως αφήνεται να εννοηθεί προορίζεται για Πάπας είναι ο κλασσικός Πάπα-ροκ που αναζητεί groopies ανάμεσα στο ποιμνίο του για να δοκιμάσει αν η λαμπάδα του ανάβει και εκτός ανάστασης.

Θα τον πω τον πόνο μου.

Ακόμη δεν έχω κατανοήσει εκείνη την σκηνή με την καλόγρια που καθισμένη το χάραμα στη βεράντα του Gambardella μαζεύει γύρω της ένα σμήνος με κωλόπουλα.

Μπορεί βέβαια η αγαμία τόσων ετών να της έχει δώσει το χάρισμα της μη λεκτικής επικοινωνίας με κάθε είδους πουλιών ωστόσο αυτή η σκέψη με αναγουλιάζει καθώς δεν θέλω να ξέρω τι κάνει μόνη της τα βράδια στο κελί και τι είδους πουλιά καλεί για να την συντροφεύσουν.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας θα το πω όσο πιο απερίφραστα γίνεται.

Μπορεί να καλεί ψωλές.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά.

Εν κατακλείδι, η καμηλοπάρδαλη εξαφανίζεται όσο πιστεύεις ότι αυτό είναι που πραγματικά συμβαίνει κι έτσι το τέχνασμα μετατρέπεται σε πραγματικότητα.

Ο κάθε άνθρωπας αποτελεί ένα εντελώς ξεχωριστό υποκείμενο οπότε η αναζήτηση μιας κοινής αντίληψης δεν έχει καμία λογική συνέπεια ώστε να συζητείται και να αποτελεί βασική αρχή, αξίωμα ή θέσφατη αλήθεια, όπως αυτή πλάθεται εκ των υποκειμενικών απόψεων μιας κάστας διανοούμενων με μικροψωλίαση.

(Με λένε Αρτέμη)

Έτσι λοιπόν οτιδήποτε εξυψώνουμε στον υψηλότερο σκαλί της προσωπικής μας κλίμακας είναι σημαντικό όσο το θεωρούμε έτσι, αφήνοντας στην άκρη τον παπαρό -σκεπτικισμό που με σταθερά βήματα θα μας οδηγήσει λίγα χρόνια αργότερα στην άνοια και την παρακολούθηση σίριαλ τύπου «Καρανταγί» καθήμενοι σε έναν ξεφτισμένο καναπέ

παρέα με την γριά που κάποτε παντρευτήκαμε πιωμένοι σε ένα εκκλησάκι πριν αυτή χάσει δόντια και μαλλιά και αποκτήσει μόνιμο αξύριστο look με γένια τριών ημερών.

(Με λέγανε Αρτέμη)

Για τα υπόλοιπα θα μεριμνήσει το γραφείο κηδειών μαζί με τους συγγενείς και τους φίλους μια ημέρα πριν τον καφέ και τα κουλουράκια στο κυλικείο του Α’ νεκροταφείου.

Τέχνασμα λοιπόν οι κοινωνικές συμβάσεις, η περσόνα του επιθυμητού μας εαυτού, ο έρωτας, η φιλία, ο θεός, η κλειτορίδα της Αννούλας, οι ξυρισμένες γάμπες του μαύρου εξτρέμ του βάζελου, και το Big Mc Menu των McDonalds.

(Ο Αρτέμης πονάει)

4.0/5.0

Alternative Title:  Eternal storm of a restless mind
Alternative Soundtrack: Tu Vuo Fa' L' Americano / Renato Carosone
Tags: Κουλουράκια, Πορνόγερος, Σαπουνόφουσκα, Big Mc Menu, Martini, Bach 

PieRRot Le Fou