IkARiE XB-1 (1963)

Plot: 2163. Το διαστημόπλοιο "Ikarie XB-1" ξεκινά για ένα μακρινό ταξίδι μέχρι το τέρμα του γαλαξία στην αναζήτηση ζωής στους πλανήτες του Α' του Κενταύρου.

A.K.A. / Voyage to the End of the Universe (Eng)

Dir / Jindrich Polak

Act / Zdenek Stepanek, Frantisek Smolik, Dana Medricka 

Μια δεκαετία μετά τον θάνατο του πατερούλη Στάλιν και λίγο πριν τις μεταρρυθμίσεις του "αιρετικού" Ντούμπτσεκ, η Τσεχοσλοβακία βρισκόταν σε μια περίεργη περίοδο ημί-λιπόθυμης κατάστασης που ομοίαζε με REM. 

Στην Πράγα νέοι άνθρωποι διαδήλωναν (έστω και μεμονωμένα) κατά του συμφώνου της Βαρσοβίας και της αλυσοδεμένης πατρίδας τους, ενώ συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως οι Κούντερα και Κόχουτ οργανώνονταν για ένα πιο φιλελεύθερο κράτος.

Ο ψόφος του μουστακαλή από τη Γεωργία είχε σίγουρα αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα μεταξύ των οποίων και ένα πιο ανθρώπινο καθεστώς για τα επτά γατιά της USSR.

Σε αυτή την περίοδο ένας πρωτοπόρος σκηνοθέτης ονόματι Jindrish Polak αποφασίζει να γυρίσει μια Sci-Fi ταινία με τη δράση να εκτιλύσεται πάνω σε ένα διαστημόπλοιο που κατευθύνεται προς τον αστερισμό Α' κενταύρου στην αναζήτηση ζωής εν έτει 2163.

Τι το ιδιαίτερο όμως έχει ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας από τα βάθη του πρώην ανατολικού μπλοκ της δεκαετίας του '60;

Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτό.

Το "Ikarie XB-1" είναι έτη φωτός μπροστά από τις αναλόγου concept ταινίες της δύσης.

Τα ειδικά εφέ είναι εξαιρετικά για την εποχή και δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι πρόκειται για την πρώτη μεγάλη και γριά πουτάνα των sci-fi φιλμ με φόντο το απέραντο σύμπαν όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.

Οι ομοιότητες με το "2001" του Kubrick είναι αρκετές και δεν μπορείς να τις προσπεράσεις έτσι απλά. 

Λέγεται ότι ο Kub επηρεάστηκε αρκετά από το φιλμ του Polak το οποίο και ήταν ένα από αυτά που έδωσε ιδιαίτερα βαρύτητα στην περίοδο που έχτιζε το δικό του διαστημικό σύμπαν.

Ο Danny Boyle έχει πάρει και σημεία από την πλοκή για το δικό του Sunshine. 

Όπως και να έχει το "Ikarie XB-1" αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς για τα φιλμ του είδους και σίγουρα θα πρέπει να το παρακολουθήσει όποιος θέλει να λέγεται Sci-fi freak με την σάπια έννοια του χαρακτηρισμού.

3.0/5.0

PieRRot Le Fou

AgaTha eT LeS LecTuReS iLLiMiTeeS (1981)

Plot: Δύο χαρακτήρες, δύο φωνές που ακούγονται να μιλούν για τον έρωτα και τη ζωή με τις εικόνες της θάλασσας σε πρώτο ρόλο.

Dir / Marguerite Duras

Act / Bulle Ogier, Yann Andrea

"Ήσουν πραγματικά αθώα,

και τόσο νέα ακόμη,

με μηδενική γνώση του μεγέθους της γλυκύτητας σου και της δύναμης του κορμιού σου.

Ήσουν όμορφη, το έλεγαν όλοι

και διάβαζες Μπαλζάκ.

Ήσουν η πιο λαμπερή παρουσία στην ακτή.

Κι όμως γνώριζες τόσα λίγα για αυτή σου την λάμψη όσα μπορεί να καταλάβει ένα παιδί για την τρέλα του.

Ναι, ο καιρός είναι εξαιρετικά απαλός αν αναλογιστούμε ότι έρχεται ο χειμώνας και ακόμη πως ο έρωτας μας ετοιμάζεται να επιβιβαστεί για να ταξιδέψει.

Ένα ταξίδι τόσο επίπονο που μπορεί να τον σκοτώσει"

(Brahms - Waltz in A-flat Major op. 39 No.15)

Η φωνή της Agatha:

"...Σου ζήτησα να παίξεις εσύ στο πιάνο το Waltz του Brahms.

Ξεκίνησες να παίζεις.

Ήμουν μέσα σε ένα μεγάλο ατελιέ κοιτάζοντας το ποτάμι, ακούγοντας τα δάχτυλα σου να δημιουργούν αυτή τη μουσική, την οποία τα δάχτυλα μου, εγώ, δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω.

Κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέπτη  ακούγοντας τον αδελφό μου να παίζει για εμένα.

Μόνοι στον κόσμο.

Κι έτσι απέθεσα σε αυτόν όλη τη μουσική...για πάντα.

Έπιασα τον εαυτό μου να συναρπάζεται στην ευτυχία πως του έμοιαζα όπως συνέβαινε με τις ζωές μας κι όπως ακριβώς με εκείνο το ποτάμι που συνέχιζε να ρέει. 

Μαζί εκεί στον καθρέπτη...."

4.1/5.0

PieRRot Le Fou

12 (2007)

Plot: 12 Ένορκοι καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού Τσετσένου ο οποίος κατηγορείται για το φόνο του θετού πατέρα του.

Dir / Nikita Mikhalkov

Act / Sergey Makovetskiy, Sergey Garmash, Apti Magamaev, Roman Madyanov

Είναι πολλές φορές που θεοποιούμε οτιδήποτε κλασσικό, ίσως γιατί δεν έχουμε τα αρχίδια να το αρνηθούμε. 

Είναι σαν να αρνείσαι τις ρίζες σου κι έτσι συνεχίζεις να πίνεις το γαλατάκι σου, με τη μαμά να σου χαϊδεύει την καράφλα..

Το "12 Angry Men" του Sidney Lumet είναι γαμάτο φιλμ για το είδος του.

Μόνο η βασική του ιδέα τα σπάει και μοιάζει με θεατρικό παιχνίδι σε ένα δωμάτιο, στηριγμένο στην ανθρώπινη σκέψη.

Γιατί λοιπόν τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί θα σχολιάσω μια ταινία που είδα μόλις πριν από λίγα λεπτά και ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος remake στο έργο του Lumet.

Μιλάω για το "12" του Ρώσου Nikita Mikhalkov. 

Ρε μαλάκα αυτή η ταινία μου γάμησε τα μυαλά.

Όταν ξεκίνησε με ξένισε το γεγονός πως πρόκειται το ίδιο βασικό concept με το "12 Angry Men", όσο προχωρούσε το story όμως τα πράγματα γινόντουσαν ξεκάθαρα.

Ο Mikhalkov δεν είχε σκοπό να κάνει μια απλή ταινία με εξυπνακισμούς που να καταλήγει στο να σε πιάσει εξ απίνης και με το πουλί στο χέρι μπροστά από μια φώτο ενός γυμνού παπά στα τέσσερα, αλλά να φύγει πέρα από τις δικαστικές αίθουσες και τις πίπες για να μιλήσει για την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Η αέναη μάχη του ελέους με το νόμο, της θεωρίας με την πράξη και τέλος πάντων να δείξει και να αποδείξει ότι οι μπαρούφες που λένε οι περισσότεροι από εμάς, λες και έχουμε μέσα μας μια δεύτερη Ζαν ντ' Αρκ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σπυράκι εφηβείας που δεν λέει να σπάσει.

Πόσο εύκολα φιλοσοφούμε πάνω στην ύπαρξη και τις αδικίες και πόσο δύσκολα αντιστεκόμαστε.

Σκατά.

Ο Mikhalkov δεν δείχνει έλεος.

Εκτός αυτών έχει πανέξυπνες σκηνές παρότι το μεγαλύτερο μέρος των 159 λεπτών της διάρκειας του διαδραματίζονται σε μια σχολική αίθουσα γυμναστικής.

Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο αποφάσισα να γράψω για αυτή την ταινία είναι οι Αμερικάνοι κριτικοί κινηματογράφου.

Καλά τα λέω εγώ ότι η πρόταση "Αμερικάνος κριτικός κινηματογράφου" μοιάζει με το "Κοπρολάγνος γευσιγνώστης κρασιών Βουργουνδίας"...

Οι περισσότεροι εξ αυτών θάβουν το έργο του Mikhalkov με φανφάρες του στιλ:

"Τι πραγματικά δικάζεται σε αυτή την περίπτωση; Μόνο η Ρούσικη ψυχή." (Ty Burr-Boston Globe).

"Όσο άσχημα και να πάνε τα πράγματα μπορείς πάντα να είσαι ευγνώμων για το εξής: Δεν βρίσκεσαι κατηγορούμενος στη Ρωσία" (Mick LaSalle-San Francisko Chronicle).

Έχω να πω στους Ty (Τι σκατό όνομα είναι αυτό;) και Mick το εξής: Η Γερτρούδη Μακντόναλντ γαμιόταν καλοκαίρι στην καλύβα του Μπιλ στο Σινσινάτι ενώ οι πυγολαμπίδες της φώτιζαν σαν λυχνάρι την κυτταρίτιδα στον κώλο...

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Πάμε παρακάτω.

Η μαλακία λοιπόν που δέρνει τους U.S. citizens δεν είναι ότι δεν γουστάρουν την ταινία, είναι ότι they don't get a Christ σχετικά με το Underneath the plot.

Ελπίζω αν οι δύο παπάρες τύχει ποτέ να δουν το Blog να καταλάβουν τα Εγγλέζικα που γράφω.

Για να καταλήξω...

Θεωρώ το "12" ένα φιλμ αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον της ίδιας βαρύτητας με το "12 Angry Men" του Lumet.

Α και ναι..."KISS MY ASS"
That's all folks...

4.0 / 5.0

Alternative Soundtrack: Arkona / Ot Serdtsa K Nebu

PieRRot Le Fou

10 SONGS FOR PIERROT

Δέκα τραγούδια από ισάριθμες ταινίες της χιλιετίας που διανύουμε..Μοναδικά κριτήριά είναι να είναι υποτονικά, να μου θυμίζουν όταν τα ακούω τις συγκεκριμένες ταινίες και φυσικά να τα γουστάρω.Γιατί οι αναμνήσεις από μια ταινία πολλές φορές περικλείονται σε λίγες νότες...Η σειρά είναι αξιολογική, ξεκινώντας από το 10...

10. Your Hand in Mine (Explosions in the Sky)

FRIDAY NIGHT LIGHTS (2004)

Η περηφάνια μιας μικρής πόλης μέσω της επιτυχίας μιας ομάδας Ράγκμπι.

Οι περίπλοκες σχέσεις, η απογοήτευση, το ιδανικό και τα εξιλαστήρια θύματα. Η επαρχία που πνίγεται στη σκόνη και στο αλκοόλ. 

Μόνο οι προβολείς της Παρασκευής δίνουν νόημα σε τούτο το μικρόκοσμο.

Post Rock "χαλί" από τους μαγικούς Explosions in the Sky χωρίς λόγια όπως συμβαίνει συνήθως στο είδος. 

Ανεβάζει επίπεδο μια μέτρια ταινία.

9. Midnight Radio (Stephen Trask)

HEDWIG AND THE ANGRY INCH (2001)

"...And you're shining like the brightest stars
a transmission on the midnight radio..."

Από τη μία το "φυσιολογικό" και από την άλλη η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που κρίνεται ως τέτοια με αφελείς στατιστικές από τους αυτοαποκαλούμενους ως αντιπροσώπους του κοινού καλού.
Μερικές φορές τα στεγανά σπάνε μόνο με αίμα και συνεχή προσπάθεια ενάντια στο ρεύμα.
Όχι δεν πρόκειται μόνο για τη δαιμονοποίηση στο δικαίωμα του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού.
Μιλάει για κάθε τι διαφορετικό που ο όχλος ζητάει να καεί στην πυρά, από ένα καπρίτσιο η από αγνό φθόνο...
Χωρίς να βλέπει το καρφί στο δικό του μάτι...

8. Think you can Wait (The National)

WIN WIN (2011)

Η ανάγκη της πίστης στις ανθρώπινες σχέσεις. Η δεύτερη ευκαιρία και το καλωσόρισμα σε μια νέα αρχή δεν θα πρέπει μόνο να ζητείται αλλά και να δίνεται.

Τότε ίσως να κερδίσουν όλες οι πλευρές. Κανείς δεν γεννήθηκε ούτε θα φύγει τέλειος.

Η συμπαθητική φυσιογνωμία του Giammati. Μια χαμένη ψυχή...και ένα τραγούδι που θυμίζει Springsteen...εκεί λίγο πριν τους τίτλους τέλους....

"...We've been running a sleepless night

Been away from the baby far too long

We've been holding a good night gone

We've been loosing our exits one by one..."

7. Heroes (David Bowie)
THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER (2012)

"Υπάρχει γύρω μου τόσο πολύς πόνος και δεν μπορώ να βρω τον τρόπο ώστε να μην τον προσέχω και να μην με επηρεάζει"
Η εφηβική επανάσταση και η ανάγκη για νέα μονοπάτια την στιγμή που οι ήδη χαραγμένες λεωφόροι είναι μπουχτισμένες από αφελείς κοινωνούς των "πρέπει".
Το περιθώριο αντέχεται από λίγους και όχι δίχως συνεχείς μάχες.
Είναι ένας πόλεμος που μαίνεται απέναντι στο ωμό μίσος.
Τα δώρα όμως αυτής της επιλογής είναι πολλά και ίσως έχουν να κάνουν με μια πιο αληθινή προσέγγιση της ίδιας της ύπαρξης.

Μια πιο βαθιά ματιά στο περιβάλλον και στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο Charlie, ο Patrick και η Sam, μια νύχτα στο φορτηγάκι και με τη φωνή του Bowie να σπρώχνει το νου σε ξεχασμένα μονοπάτια και να προετοιμάζει για μια άλλη ζωή μετά το τέλος του τούνελ...
"...Though nothing, will keep us together 
we could steal time

just for one day..."

6. St. John the Gambler (Townes Van Sand)
IN BRUGES (2008)

Στα σοκάκια του Μπρίζ δυο επαγγελματίες δολοφόνοι.
Φαίνεται απλοϊκό αλλά είναι σχεδόν σάπιο όλο αυτό το φιλμ.
Οι εσωτερικές συγκρούσεις με μια ηθική που έχει απωθηθεί σε υγρές σκοτεινές γωνίες και τη συνήθεια που δεν δείχνει έλεος.
Το παρελθόν που σε κυνηγάει μέχρι τέλους όπως το παρελθόν της πόλης...
Μιας ήσυχης βελγικής πόλης...
Στο τέμπο του ξεχασμένου Townes Van Sand...
"...For the hills cannot hold back my sorrow forever
And dead men lay deep 'round the door
The only salvation that's mine for the asking
So mother, think on me no more..."

5. From Death to Birth (Pagoda)

LAST DAYS (2005)

Ένα σκιάχτρο με τη μορφή του Cobain. 

Κραδαίνει την κιθάρα του σαν να είναι η τελευταία κλωστή που τον ενώνει με την θνητότητα. 

Ο δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδα, μέσα από την θολούρα της πρέζας και των ψυχοτρόπων.

Τρεις συγχορδίες φόρος τιμής στο ισχνό είδωλο του grudge του Seattle. 

Χωρίς φώτα και προβολείς, χωρίς λαό, μόνο τα καλώδια ο ενισχυτής, η κιθάρα όλα αυτά που θα έπρεπε να συμβούν και τελικά δεν συνέβησαν, διανθισμένα με μια φωνή που σιγοσβήνει από αγωνία και θλίψη...

"Pucker the sour

Sugar sweet Weather

Blows through the Trees

Swims through our Seas

Fly's through the last gasp we left

on this Earth..."

4. Long Nights (Eddie Vedder)
INTO THE WILD (2007)

Οι διδαχές του Thoreau.
Μια δοκιμή στα όρια του ίδιου μας του εαυτού με μια ροχάλα στο πρόσωπο του συντηρητισμού.
Η φύση που μας φέρνει μια ιδέα πιο κοντά στο αληθινό μας πρόσωπο, με την περσόνα παρατημένη να σαπίσει στην άκρη ενός δρόμου.

Το γρέζι στη φωνή του Vedder με μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ.
Όταν διαταράσσεις τις προτεραιότητες των "πρέπει" της επίπλαστης ηθικής είσαι παρίας και εχθρός, για όλους αυτούς που κουρδίζονται πριν ξεκινήσουν την μέρα τους....
"...Have no fear, for when i'm alone
I'll be better off, than i was before..."
Οι πρώτοι στίχοι δίνουν το έναυσμα...
(Walden)

3. The Ground Beneath her Feet (U2)

THE MILLION DOLLAR HOTEL (2000)

Tom και Eloise. 

Ορφέας και Ευρυδίκη.

Δυο βασανισμένες ψυχές, σιγοψιθυρίζουν στα δωμάτια και στους διαδρόμους ενός παλιού ξενοδοχείου. Ένας αστυνομικός που προσπαθεί να εξιχνιάσει έναν θάνατο. 

Ο έρωτας στους στενούς διαδρόμους μπερδεμένων μυαλών που μπλέκονται κολλημένα σε εμβρυακή στάση.

Το τρεμάμενο νέον φως σε ανοιχτά παντζούρια μέσα από τα μάτια του Wenders.

Τα θολά τσιμεντένια τοπία σε μια μικρή γωνία της μεγαλούπολης.

Και τέλος το μεγάλο σάλτο...χωρίς φτερά, αντάμα με τον πένθιμο ήχο μιας κιθάρας που μπαίνει τη στιγμή που ο Tom πατάει το πόδι του στο τελευταίο μουσικό μέτρο.

Η πτώση που μοιάζει με ελευθερία...

"...Go lightly down your darkened way

Go lightly underground..."

Σε στίχους του Salman Rushdie. 

Ένα από τα αγαπημένα μου soundtrack ever...

2. Mad World (Gary Jules)

DONNIE DARKO (2001)

Μια ξεχασμένη επαρχιακή πόλη.
Ένας έφηβος σε μια μάταια δίνη επαναλαμβανόμενων μοτίβων που κάποια στιγμή σκάνε για να του δείξουν το σκοτάδι. 
Ένας κούνελος ως μοναδική παρουσία στους διαδρόμους του μυαλού του και έπειτα...οι δολοφονίες, το γκροτέσκο και οι μαύρες τρύπες.
Όταν είσαι τρίγωνο δύσκολα ταιριάζεις σε κυκλικές οπές...κι αν σε σπρώξουν θα σπάσεις...
Ο χρόνος που δεν υφίσταται και όλα αυτά με τους στίχους που βγαίνουν από το στόμα του Gary Jules να σου καρφώνονται όλο και βαθύτερα.
"...The dreams in which i''m dying are the best i've ever had..."

1. I've Seen it All (Bjork)
DANCER IN THE DARK (2000)

Ένα ξωτικό με μορφή ανθρώπου όπως είναι η Bjork κάτω από τις οδηγίες του Trier.
Musical της εργατικής τάξης, της μετανάστευσης και της ένδειας.
Των προσδοκιών και των ονείρων που στοιχειώνουν την ύπαρξη μας για να καταλήξουμε όσο ανικανοποίητοι ήμασταν και στις απαρχές του ταξιδιού.
Και το σκοτάδι που πέφτει λόγω της τύφλωσης πονάει περισσότερο καθότι έρχονται μαζί και εκείνες οι λεπτές στιγμές ενόρασης για όλα όσα χάνονται και τα οποία ήταν σημαντικότερα αυτών που ποτέ δεν είδαμε.
Έτσι η διαπίστωση ότι έχουμε δει τα πάντα και ποτέ δεν χρειαζόμασταν τα περισσότερα που άπληστα ζητούσε το μυαλό μας για να ξεδιψάσει αποτελεί έναν θρίαμβο πάνω στην ίδια τη ζωή...
Μόνο που λίγοι είναι αυτοί που την γεύονται...και τους οποίους οι ηττημένοι φθονούν γιατί όταν ο καθρέφτης απέναντι είναι πεντακάθαρος τότε η πραγματική φύση τους αντικατοπτρίζεται πλήρως σε ένα άσχημο είδωλο...
"...I've seen what i choose, and i've seen what i need
and that is enough, to want more would be greed..."

PieRRot Le Fou

iL CoNfORmiStA (1970)

Plot: Ένας άνδρας με αδύναμο χαρακτήρα στρατολογείται από τη φασιστική μυστική αστυνομία και στέλνεται σε αποστολή στο Παρίσι για να δολοφονήσει ένα πρώην καθηγητή του, που είναι πολιτικός πρόσφυγας. 

A.K.A. / The Conformist (Eng), Ο Κονφορμίστας (Gre)
Dir / Bernardo Bertolucci
Act / Jean-Louis Trintignant, Stefania Sandrelli, Gastone Moschin, Enzo Tarascio, Dominique Sanda

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ μια πραγματικά μεγάλη ταινία του Bertolucci. 
(Άντε ίσως το Ταγκό του Brando στον κώλο της Maria Schneider).

Ο τυπάς είναι απίστευτος σκηνοθέτης (μιλώντας τεχνικά) και για να μπούμε γρήγορα στο ζουμί, το "Il Conformista" έχει μαγικές σκηνές, με εκπληκτική δουλειά στο φωτισμό και στην ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει. 
Παρόλα αυτά θυμίζει μια πολύ όμορφη και καλοντυμένη Χιονάτη που αποδεικνύεται κόκκινο-σκροφίτσα.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Alberto Moravia ο οποίος το εξέδωσε στα 1951, το φιλμ ουσιαστικά μας διηγείται την πορεία του Marcelo Clerici (Jean-Louis Trintignant) στην φασιστική Ιταλία και μέχρι την αποκαθήλωση του Mussolini τον Ιούλη του '43 και την τοποθέτηση του Pietro Badoglio στην πρωθυπουργία των μακαρονάδων. 

Ο Moravia φανερά επηρεασμένος στο εν λόγω βιβλίο του από τις διδαχές του στρουμφο-ψώλη Wilhelm Reich περί συνδέσεως της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και ιδιαιτέρως ομοφυλοφυλικών τάσεων με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, προσπαθεί να σκιαγραφήσει έναν χαρακτήρα που απωθεί αυτές τις τάσεις για να καταλήξει να γίνει ακόλουθος και πιόνι, στα χέρια της μυστικής αστυνομίας του καθεστώτος. 

Ως εδώ καλά.

Όμως ο 29χρονος τότε Bertolucci φαίνεται πως έδωσε μεγαλύτερο βάρος στο να φτιάξει μια άρτια τεχνικά ταινία που θα υμνηθεί από τους κριτικούς, παρά να βουτήξει στα βαθιά νερά του έργου που προσπάθησε να διαχειριστεί. 

Απολύτως φυσιολογικό για έναν νεαρό και φιλόδοξο σκηνοθέτη αλλά μην μου πρήζετε τα παπάρια βαφτίζοντας τούτο το φιλμ αριστούργημα.
Καταραμένε Χαγιάτε!

Σίγουρα μια πού μπερδεμένη εποχή για την Ιταλία, την οποία προσπαθεί να περάσει ο Bertolucci ωστόσο δεν προχωράει πολύ περισσότερο.
Καλογυρισμένο ταινιόνι που αξίζει κάποιος να δει ως ένα πανέμορφο δείγμα ποιητικής της κινηματογραφικής εικόνας και του cinemascope, που όμως μαδάει παπαρούνες σεναριακά.
Σουτιέν...

2.8 / 5.0

PieRRot Le Fou

PaSooKKooN (2010)

Plot: Τρεις κολλητοί φίλοι θεωρούν πως η φιλία τους θα κρατήσει παντοτινά. Όμως μερικές μικρές ρωγμές που εμφανίζονται ανάμεσα τους αρχίζουν να τους επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που τους οδηγεί σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή.

Α.Κ.Α. / Bleak Night (Eng)

Dir / Sung-Hyun Yoon

Act /  Je-hoon Lee, Jung-min Park, Jun-young Seo

Tο Holywood έχει χτίσει με τα χρόνια στεγανά και στερεότυπα. Σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής υπάρχει μια προδιαμορφωμένη ιδέα που με τη δύναμη του κινηματογράφου μπορεί πλέον μια συμπεριφορά να χαρακτηριστεί αποδεκτή ή κατακριτέα όταν τη βλέπουμε στο πανί. Οι παράμετροι που όρισαν τις στερεοτυπικές αντιλήψεις δεν έχουν μια σαφή αφετηρία έχουν όμως φανερό αποτέλεσμα στη ψυχολογία του θεατή. 

Το “bullying”και η παιδική βία είναι ένα θέμα που απασχολεί και προβληματίζει και έχει αποτυπωθεί πολλές φορές κινηματογραφικά, με πολύ συγκεκριμένη οπτική.

Από το 90% των μεταφορών των βιβλίων του Stephen King μέχρι τo Back To The Future, υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο 'ο πρωταγωνιστής, περιθωριακός και συμπαθής, είναι αντιμέτωπος με την ανεξέλεγκτη βία μιας ομάδας παιδιών που είτε είναι σε ένα πιο βαθύ περιθώριο, είτε είναι ανώτερης τάξης. 

Αυτή η σύγκρουση είναι που πυροδοτεί την όλη πλοκή και επιπλέον δίνει το συναισθηματικό πάτημα στον θεατή να ταυτιστεί και να συμπάσχει με τα παθήματα του ήρωα. 

Αυτοί που ασκούν βία είναι αδικαιολόγητοι και εύκολα αντιπαθείς ενώ αυτός που δέχεται τη βία έχει μια πιο πλήρη ανάπτυξη χαρακτήρα, που ακόμα και όταν έχει μειονεκτήματα δίνεται σεναριακή “υποστήριξη”.

Από την πλευρά του δημιουργού αυτή είναι μανιέρα για εύκολη επιτυχία (ακόμα και όταν γίνεται μερική προσπάθεια ανασύνταξης του κανόνα βλέπε “Christine” του John Carpenter) . Από τη πλευρά του ο θεατής γοητεύεται και μπορεί να ξεχωρίσει που πρέπει να ταυτιστεί ώστε να νοιώσει την κινηματογραφική εμπειρία χωρίς δυσκολία. 

Η συνταγή αυτή, στα χέρια ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη, έχει προσφέρει και καλές ταινίες που εκμεταλλευόμενος τις όποιες σεναριακές ευκολίες μπορεί να κατευθύνει τα συναισθήματα του θεατή, παράγοντας, τρόμο (Carrie), νοσταλγία (Stand By Me) ή γέλιο (Back To The Future).

 Μια μικρή ταινία από τη Κορέα όμως δεν ακολουθεί αυτή τη λογική. Πιο συγκεκριμένα δεν ακολουθεί κανένα εύκολο δρόμο. 

Υπάρχει μυστήριο, υπάρχει παιδική βία, υπάρχει ένας γονιός  που προσπαθεί να βρει απαντήσεις, υπάρχει η γοητεία της παιδικής αφέλειας, στοιχεία που αν μπουν σε μια σειρά συνθέτεται μια ταινία έτοιμη να πουλήσει. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο.

 Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί και δεν υπάρχει ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Η ενηλικίωση είναι στο κέντρο με τους έφηβους που προσπαθούν να χωρέσουν στον κόσμο, να φερθούν σαν ενήλικες, να μάθουν τους κανόνες στη ζωή και στο τέλος να βιώσουν τη μοναξιά και την απογοήτευση.

Τα χρώματα της ταινίας είναι γκρίζα όπως και η πραγματικότητα σε αυτή την ιστορία. Δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση επιτηδευμένα καταθλιπτική ατμόσφαιρα, με απίθανες συμπτώσεις που αποσκοπούν στη συναισθηματική φόρτιση ' απλή καθημερινή ιστορία σαν αυτή του παιδιού απέναντι, σαν αυτή που μπορεί να έζησες και εσύ... 

Η παρεϊστικη ατμόσφαιρα των ανηλίκων είναι τρομακτικά πετυχημένη προσπερνώντας κάθε πολιτισμικό χάσμα που μπορεί να υπάρχει μεταξύ Ελλάδας – Κορέας. 

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε όλους τους ηθοποιούς που προσφέρουν ερμηνείες που ξεπερνούν κάθε προσδοκία.

 Μια μικρή ένσταση είναι στο τρόπο που εκφράζουν τα συναισθήματα τους τα παιδιά, που ανά στιγμές ξεχνάς ότι μπορεί να είναι 15 χρονών δίνοντας τους τουλάχιστον 7 χρόνια επιπλέον. Πταίσμα, που μπορεί να προσδοθεί και στη πρόθεση των δημιουργών.

 Να αναφέρω, άραγε, ότι η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από πτυχιακή εργασία του Yoon Sung-hyun  στην Korean Academy of Film Arts, που σάρωσε σε βραβεύσεις το 2010 ; 

4.5/5.0

MaNNi