PaSooKKooN (2010)

Plot: Τρεις κολλητοί φίλοι θεωρούν πως η φιλία τους θα κρατήσει παντοτινά. Όμως μερικές μικρές ρωγμές που εμφανίζονται ανάμεσα τους αρχίζουν να τους επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που τους οδηγεί σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή.

Α.Κ.Α. / Bleak Night (Eng)

Dir / Sung-Hyun Yoon

Act /  Je-hoon Lee, Jung-min Park, Jun-young Seo

Tο Holywood έχει χτίσει με τα χρόνια στεγανά και στερεότυπα. Σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής υπάρχει μια προδιαμορφωμένη ιδέα που με τη δύναμη του κινηματογράφου μπορεί πλέον μια συμπεριφορά να χαρακτηριστεί αποδεκτή ή κατακριτέα όταν τη βλέπουμε στο πανί. Οι παράμετροι που όρισαν τις στερεοτυπικές αντιλήψεις δεν έχουν μια σαφή αφετηρία έχουν όμως φανερό αποτέλεσμα στη ψυχολογία του θεατή. 

Το “bullying”και η παιδική βία είναι ένα θέμα που απασχολεί και προβληματίζει και έχει αποτυπωθεί πολλές φορές κινηματογραφικά, με πολύ συγκεκριμένη οπτική.

Από το 90% των μεταφορών των βιβλίων του Stephen King μέχρι τo Back To The Future, υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο 'ο πρωταγωνιστής, περιθωριακός και συμπαθής, είναι αντιμέτωπος με την ανεξέλεγκτη βία μιας ομάδας παιδιών που είτε είναι σε ένα πιο βαθύ περιθώριο, είτε είναι ανώτερης τάξης. 

Αυτή η σύγκρουση είναι που πυροδοτεί την όλη πλοκή και επιπλέον δίνει το συναισθηματικό πάτημα στον θεατή να ταυτιστεί και να συμπάσχει με τα παθήματα του ήρωα. 

Αυτοί που ασκούν βία είναι αδικαιολόγητοι και εύκολα αντιπαθείς ενώ αυτός που δέχεται τη βία έχει μια πιο πλήρη ανάπτυξη χαρακτήρα, που ακόμα και όταν έχει μειονεκτήματα δίνεται σεναριακή “υποστήριξη”.

Από την πλευρά του δημιουργού αυτή είναι μανιέρα για εύκολη επιτυχία (ακόμα και όταν γίνεται μερική προσπάθεια ανασύνταξης του κανόνα βλέπε “Christine” του John Carpenter) . Από τη πλευρά του ο θεατής γοητεύεται και μπορεί να ξεχωρίσει που πρέπει να ταυτιστεί ώστε να νοιώσει την κινηματογραφική εμπειρία χωρίς δυσκολία. 

Η συνταγή αυτή, στα χέρια ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη, έχει προσφέρει και καλές ταινίες που εκμεταλλευόμενος τις όποιες σεναριακές ευκολίες μπορεί να κατευθύνει τα συναισθήματα του θεατή, παράγοντας, τρόμο (Carrie), νοσταλγία (Stand By Me) ή γέλιο (Back To The Future).

 Μια μικρή ταινία από τη Κορέα όμως δεν ακολουθεί αυτή τη λογική. Πιο συγκεκριμένα δεν ακολουθεί κανένα εύκολο δρόμο. 

Υπάρχει μυστήριο, υπάρχει παιδική βία, υπάρχει ένας γονιός  που προσπαθεί να βρει απαντήσεις, υπάρχει η γοητεία της παιδικής αφέλειας, στοιχεία που αν μπουν σε μια σειρά συνθέτεται μια ταινία έτοιμη να πουλήσει. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο.

 Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί και δεν υπάρχει ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Η ενηλικίωση είναι στο κέντρο με τους έφηβους που προσπαθούν να χωρέσουν στον κόσμο, να φερθούν σαν ενήλικες, να μάθουν τους κανόνες στη ζωή και στο τέλος να βιώσουν τη μοναξιά και την απογοήτευση.

Τα χρώματα της ταινίας είναι γκρίζα όπως και η πραγματικότητα σε αυτή την ιστορία. Δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση επιτηδευμένα καταθλιπτική ατμόσφαιρα, με απίθανες συμπτώσεις που αποσκοπούν στη συναισθηματική φόρτιση ' απλή καθημερινή ιστορία σαν αυτή του παιδιού απέναντι, σαν αυτή που μπορεί να έζησες και εσύ... 

Η παρεϊστικη ατμόσφαιρα των ανηλίκων είναι τρομακτικά πετυχημένη προσπερνώντας κάθε πολιτισμικό χάσμα που μπορεί να υπάρχει μεταξύ Ελλάδας – Κορέας. 

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε όλους τους ηθοποιούς που προσφέρουν ερμηνείες που ξεπερνούν κάθε προσδοκία.

 Μια μικρή ένσταση είναι στο τρόπο που εκφράζουν τα συναισθήματα τους τα παιδιά, που ανά στιγμές ξεχνάς ότι μπορεί να είναι 15 χρονών δίνοντας τους τουλάχιστον 7 χρόνια επιπλέον. Πταίσμα, που μπορεί να προσδοθεί και στη πρόθεση των δημιουργών.

 Να αναφέρω, άραγε, ότι η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από πτυχιακή εργασία του Yoon Sung-hyun  στην Korean Academy of Film Arts, που σάρωσε σε βραβεύσεις το 2010 ; 

4.5/5.0

MaNNi