12 (2007)

Plot: 12 Ένορκοι καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού Τσετσένου ο οποίος κατηγορείται για το φόνο του θετού πατέρα του.

Dir / Nikita Mikhalkov

Act / Sergey Makovetskiy, Sergey Garmash, Apti Magamaev, Roman Madyanov

Είναι πολλές φορές που θεοποιούμε οτιδήποτε κλασσικό, ίσως γιατί δεν έχουμε τα αρχίδια να το αρνηθούμε. 

Είναι σαν να αρνείσαι τις ρίζες σου κι έτσι συνεχίζεις να πίνεις το γαλατάκι σου, με τη μαμά να σου χαϊδεύει την καράφλα..

Το "12 Angry Men" του Sidney Lumet είναι γαμάτο φιλμ για το είδος του.

Μόνο η βασική του ιδέα τα σπάει και μοιάζει με θεατρικό παιχνίδι σε ένα δωμάτιο, στηριγμένο στην ανθρώπινη σκέψη.

Γιατί λοιπόν τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί θα σχολιάσω μια ταινία που είδα μόλις πριν από λίγα λεπτά και ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος remake στο έργο του Lumet.

Μιλάω για το "12" του Ρώσου Nikita Mikhalkov. 

Ρε μαλάκα αυτή η ταινία μου γάμησε τα μυαλά.

Όταν ξεκίνησε με ξένισε το γεγονός πως πρόκειται το ίδιο βασικό concept με το "12 Angry Men", όσο προχωρούσε το story όμως τα πράγματα γινόντουσαν ξεκάθαρα.

Ο Mikhalkov δεν είχε σκοπό να κάνει μια απλή ταινία με εξυπνακισμούς που να καταλήγει στο να σε πιάσει εξ απίνης και με το πουλί στο χέρι μπροστά από μια φώτο ενός γυμνού παπά στα τέσσερα, αλλά να φύγει πέρα από τις δικαστικές αίθουσες και τις πίπες για να μιλήσει για την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Η αέναη μάχη του ελέους με το νόμο, της θεωρίας με την πράξη και τέλος πάντων να δείξει και να αποδείξει ότι οι μπαρούφες που λένε οι περισσότεροι από εμάς, λες και έχουμε μέσα μας μια δεύτερη Ζαν ντ' Αρκ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σπυράκι εφηβείας που δεν λέει να σπάσει.

Πόσο εύκολα φιλοσοφούμε πάνω στην ύπαρξη και τις αδικίες και πόσο δύσκολα αντιστεκόμαστε.

Σκατά.

Ο Mikhalkov δεν δείχνει έλεος.

Εκτός αυτών έχει πανέξυπνες σκηνές παρότι το μεγαλύτερο μέρος των 159 λεπτών της διάρκειας του διαδραματίζονται σε μια σχολική αίθουσα γυμναστικής.

Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο αποφάσισα να γράψω για αυτή την ταινία είναι οι Αμερικάνοι κριτικοί κινηματογράφου.

Καλά τα λέω εγώ ότι η πρόταση "Αμερικάνος κριτικός κινηματογράφου" μοιάζει με το "Κοπρολάγνος γευσιγνώστης κρασιών Βουργουνδίας"...

Οι περισσότεροι εξ αυτών θάβουν το έργο του Mikhalkov με φανφάρες του στιλ:

"Τι πραγματικά δικάζεται σε αυτή την περίπτωση; Μόνο η Ρούσικη ψυχή." (Ty Burr-Boston Globe).

"Όσο άσχημα και να πάνε τα πράγματα μπορείς πάντα να είσαι ευγνώμων για το εξής: Δεν βρίσκεσαι κατηγορούμενος στη Ρωσία" (Mick LaSalle-San Francisko Chronicle).

Έχω να πω στους Ty (Τι σκατό όνομα είναι αυτό;) και Mick το εξής: Η Γερτρούδη Μακντόναλντ γαμιόταν καλοκαίρι στην καλύβα του Μπιλ στο Σινσινάτι ενώ οι πυγολαμπίδες της φώτιζαν σαν λυχνάρι την κυτταρίτιδα στον κώλο...

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Πάμε παρακάτω.

Η μαλακία λοιπόν που δέρνει τους U.S. citizens δεν είναι ότι δεν γουστάρουν την ταινία, είναι ότι they don't get a Christ σχετικά με το Underneath the plot.

Ελπίζω αν οι δύο παπάρες τύχει ποτέ να δουν το Blog να καταλάβουν τα Εγγλέζικα που γράφω.

Για να καταλήξω...

Θεωρώ το "12" ένα φιλμ αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον της ίδιας βαρύτητας με το "12 Angry Men" του Lumet.

Α και ναι..."KISS MY ASS"
That's all folks...

4.0 / 5.0

Alternative Soundtrack: Arkona / Ot Serdtsa K Nebu

PieRRot Le Fou