Plot: Ο Steve Rogers δυσκολεύεται να συνηθίσει το ρόλο του στον σύγχρονο κόσμο και μπαίνει στη μάχη με μια καινούρια απειλή από τον παρελθοντικό κόσμο : Τον Σοβιετικό πράκτορα γνωστό με την ονομασία ο Στρατιώτης του Χειμώνα.
A.K.A. / Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα
Dir / Anthony Russo & Joe Russo
Act / Chris Evans, Samuel L. Jackson, Scarlett Johansson
Μπερδεμένοι καιροί για το σινεμά. Κάθε χρόνο έχουμε Franchise τριλογίες, πενταλογίες, ταινίες που συγκοινωνούν και αλληλοσυμπληρώνονται. Χρόνο με το χρόνο εδραιώνεται η λογική ότι κινηματογράφος πλέον στα μάτια της αμερικάνικης μεγάλο-βιομηχανίας έχει σαν στόχο τους (όχι και τόσο) ανήσυχους νέους. Όλες οι ταινίες πλέον ελέγχονται εξονυχιστικά και το studio για να εγκρίνει τη διανομή υπάρχουν κανόνες. Απαγορεύεται το κάπνισμα, η γλώσσα είναι προσεγμένη και η βία έχει μια πολλή συγκεκριμένη αισθητική.
Όλα Politically Correct να μην προσβληθεί κανείς και ο δημιουργός σκηνοθέτης στο ρόλο μαέστρου να κουμαντάρει σωστά μια παραγωγή της τάξεως των 200.000.000$ και πάνω. Δεν μπορείς, βέβαια, να αδικήσεις τα studio που πληρώνουν έναν εθνικό προϋπολογισμό για μια ταινία και θέλουν να είναι σίγουροι για το κέρδος τους. Το βάρος πέφτει στο κοινό.
Και πριν κάποιος κατηγορήσει τη νέα γενιά που επιλέγει και κατακλύζει τα multiplex σαν πρόβατα, μην ξεχάσουμε ότι οι ενήλικες έχουν βιδωθεί στις πολυθρόνες τους περιμένοντας το Game Of Thrones.Το κέρδος που πηγάζει από το ενδιαφέρον του κοινού είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας. Όταν ο κόσμος, πραγματικά, δεν έδινε δεκάρα για φανταχτερούς υπερήρωες, έβγαζαν σε βίντεο μπαρμπάδες ντυμένους με πολύχρωμες μάλλινες φορεσιές ή body painted,με περούκες, να χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια (Batman εξαιρουμένου).
«Παιδικές» ταινίες λοιπόν και ήρωες από κόμικ είναι η σύγχρονη φρενίτιδα. Ο παραγωγός μιας ταινίας δεν έχει να προσέξει μόνο τα παιδία και πως θα καταλάβουν τη ταινία, έχει και τους ενήλικες που χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που απλά θα πάνε να δουν μια ταινία, να περάσουν 2 ώρες ευχάριστα και αυτούς που έχουν φάει τα κόμικ με το κουτάλι και έχουν απαιτήσεις οι ήρωες τους να έχουν συνέπεια με το πρωταρχικό υλικό. Χάος……
Σε γενικές γραμμές ένας απλός θεατής δύσκολα να δυσαρεστηθεί με αυτές τις ταινίες, αν ο σκοπός του είναι ποπ κορν, κοκα κολα και τα μυαλά στα κάγκελα, κάτι το οποίο είναι απόλυτα θεμιτό και αναγκαίο (η ανέκαθεν λογική του blockbuster). Κάποιες ταινίες καταφέρνουν να ξεπεράσουν προσδοκίες (Watchmen) κάποιες δημιουργούν στερεότυπα “ενήλικων” κόμικ (Batman) κάποιες χωρίς να είναι “σκοτεινές”, με την αφέλεια τους γοητεύουν τους πάντες (αυτό έχει να κάνει πιο πολύ με τις ταινίες της Marvel).
Κάπου εδώ μπαίνει και ο καπετάν Αμερικάνος. Η πρώτη μεταφορά του χαρακτήρα αυτού (όχι δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για τις προηγούμενες προσπάθειες των αρχών του ‘90) μπορείς να πεις ότι έπιασε τον πιο παρδαλό από τους παρδαλούς ήρωες και έδωσε μια σοβαρή νότα, χωρίς να ξεφεύγει και να γίνεται μπασταρδάκι του Christopher Nolan (Dark Knight), στρώνοντας το χαλί να μπει και αυτός στο πάνθεον των ηρώων των Avengers.
Η δεύτερη προχωράει ένα βήμα μπροστά. Στοιχεία espionage και πνεύμα περιπετειών άλλης εποχής μπαίνουν στο παιχνίδι. Ένα τόνο κάτω τα CGI εφέ (τηρουμένων των αναλογιών), περισσότερα πρακτικά εφέ και ένας ήρωας από άλλη εποχή να προσπαθεί να επιβάλει την ασπρόμαυρη λογική του μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο αμφιλεγόμενους, γκρίζους ηθικά, χαρακτήρες. Ο καπεταναίος μας δεν έχει εσωτερικές συγκρούσεις αλλά δεν είναι και άτρωτος. Είναι σχεδόν ανανεωτικό να βλέπεις μια πλοκή παλαιάς κοπής όπου επιτέλους παρακάμπτεται τα στερεοτυπικό, πλέον, «ο χειρότερος εχθρός είναι ο εαυτός». Κερασάκι στη τούρτα ο Ρομπερτ Ρεντφορντ, με την παρουσία, του να δίνει τις ευλογίες του στη σημερινή γενιά, σε μια ταινία που θέλει να σεβαστεί το παρελθόν αλλά και να πατήσει και στο σήμερα και που σίγουρα θα αφήσει το στίγμα της.3.0 / 5.0
MaNNi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου